%0 Journal Article %T مروری بر بومی‌سازی سیاست توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی در ایران، از نظریه تا عمل %J مهندسی ساختمان و علوم مسکن %I مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی %Z 1735-8736 %A میرمقتدایی, مهتا %A حق شناس, ساناز %D 2021 %\ 03/21/2021 %V 14 %N 1 %P 31-42 %! مروری بر بومی‌سازی سیاست توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی در ایران، از نظریه تا عمل %K بومی سازی %K توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی %K مجتمع های ایستگاهی %K ایران %R %X سیاست توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی از دهه 1990 در آمریکای شمالی مطرح شد. این رویکرد در فاصله زمانی نسبتا کوتاهی نسبت به آمریکای شمالی، در اواخر دهه 1370 در ایران نیز مورد توجه قرار گرفت. اولین تجربه حوزه اجرایی با این موضوع در شهرداری تهران و به صورت پروژه های مجتمع های ایستگاهی با هدف تامین مالی توسعه متروی این شهر بود. به همین دلیل متخصصان و متولیان امور اجرایی همچنان این رویکرد را مترادف احداث مجتمع ایستگاهی در جوار ایستگاه های حمل و نقل (خصوصا مترو) مترادف می دانند. در اوایل دهه 1390 و پس از ادغام دو وزارتخانه راه و ترابری و مسکن و شهرسازی، این رویکرد ابتدا تحت عنوان شهرسازی ریل پایه و با هدف هم افزایی ایستگاه های راه آهن و بافت شهری مطرح شد که به سرعت به موضوع فراگیرتر توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی تبدیل شد. این بار هدف اصلی، حل مسئله جابجایی و مدیریت سفر در شهرها و مقابله با خودرو محوری بود. به این ترتیب اسناد متعددی در شورای عالی شهرسازی و معماری به تصویب رسید که مهم ترین آنها سند و راهنمای ملی توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی بود. مقاله حاضر با تکیه بر روش مروری و با توجه به عدم دسترسی به منابعی که سوابق ذکر شده در حوزه برنامه ریزی و سیاستگذاری در این زمینه را نشان دهند، به تاریخچه و فرآیند تحولات مذکور در ایران می پردازد و در انتها نیز تحلیلی از شرایط موجود ارائه می دهد. %U https://behs.bhrc.ac.ir/article_140265_9f17c418569fc4294b0dc620064bcfde.pdf